Positiviteit moet?
Positief denken, niks mis mee. Het zorgt er voor dat je af en toe iets ook van een zonnige kant bekijkt. Dat kan heel goed zijn. Maar waar ik steeds vaker moeite mee heb is dat je bijna er boos op aangekeken wordt wanneer je vertelt dat je iets vindt tegen vallen of dat je ’t even niet ziet zitten.
Doemdenken versus realisme
Alsof je daarmee een doemdenker zou zijn. Nou, in mijn ogen dus echt niet. Volgens mij ben je dan een realist. De kreten over positief denken vliegen je om de oren. We spreken niet meer over tegenvallers of problemen maar over uitdagingen. En elk nadeel heeft zijn voordeel is een pracht kreet maar wordt te pas en onpas gebruikt. Wanneer de overheid zegt dat er bezuinigd moet worden zijn daar talloze verzachtende woorden of zinssnedes voor uitgevonden, zoals: de broekriem aanhalen, ombuigen, beperken enz. Ik bedoel maar, is je uitspreken over je zorgen of dat het niet zo goed met je gaat dan per definitie negatief?
Wat ik wil zeggen is niet dat ik tegen positief denken ben. In tegendeel. Zelf weet ik er ook nog wel een stel vooral uit de tijd dat mijn kinderen klein waren en het mij allemaal af en toe boven mijn hoofd uitgroeide. Waren ze niet ziek werden ze het wel, snapte ik net een beetje wat hun gedrag betekende en kon ik ze helpen lieten ze wel weer ander gedrag zien wat ik niet begreep. Of de niet-helpende opmerkingen van leerkrachten, familie enz. Een korte bloemlezing van mijn positieve opmerkingen: ik buig wel maar breek niet (als alles tegen zat). Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen. Komt altijd goed en gaat vanzelf voorbij…
Reactie samenleving
Maar eerlijk gezegd kreeg ik ze soms m’n strot niet meer uit. Er kwam af en toe zo’n moment dat ik het echt gewoon niet zag zitten, doodop kon ik zijn van het slechte slapen en me zorgen maken. Maar dit erkennen is niet wat de samenleving graag hoort. Er wordt niet voor niets als beleefdheidsfrase vaak gevraagd: hoe is het met je, alles goed? We willen nu eenmaal niet de sores van een ander er ook nog bij. Natuurlijk snap ik dat wel maar een luisterend oor is o zo belangrijk. Echt luisteren, niet horen maar oprecht luisteren. Dat is wat een mens nodig heeft. Dat geeft pas echt de kracht om het dagelijks leven aan te kunnen. Door ze hardop uit te spreken en te delen zijn problemen vaak al minder groot, ze zitten dan niet alleen maar in je hoofd. Je wordt hierdoor gezien en als mens erkend.
Ik had het geluk dat ik hele lieve vriendinnen heb die mij lieten huilen, praten en mij lieten opladen om er weer tegen aan te kunnen. En als ik nu naar mijn kanjers kijk is dat knokken van mij niet voor niets geweest en ben ik apetrots op hen!!
Idealist?
Wat ik zo graag zou zien is dat het heel gewoon is om in onze maatschappij te vertellen hoe je je echt voelt. Dat je dat mengt met positief denken en creatieve oplossingen maar vooral met eerlijk vertellen hoe je je voelt en hierdoor niet verstoppertje speelt met problemen. Dan los je namelijk niks op. Geef je zelf de kans om je rot te voelen en ga dan op zoek naar wat of wie je nodig hebt om het op te lossen.
